چهارشنبه، اسفند ۲۹، ۱۳۸۶

فمینیست شجاع جنبش زنان ایران


خدیجه مقدم

سه شنبه 28 اسفند 1386

منبع: کانون زنان ايران

مریم فیروز را نسل جوان ایران به خوبی نمی شناسد ، حق هم دارد ، چون او از سال 1361 تا 1369 در زندان های جمهوری اسلامی ایران بود و بعد از آن هم در حبس خانگی ، تا چهارشنبه 23 اسفند 1386 خورشیدی ، که در، زادگاهش ، مظلومانه و غریبانه چشم فرو بندد و بدون هیچ تشییعی به خاک سپرده شود

شاید نوشتن از زنی چون مریم فیروز ، بعد از فوت اش هم ، جرم باشد ، نمی دانم ، ولی لازم است ، نسل جوان ما، بداند و بیاموزد از مبارزین چند نسل پیش از خود ،در شرایط سخت گذشته که زنان حتی حق آموزش نداشتند ، کسانی چون مریم فیروز با چه شجاعتی ساختار های مردسالارانه را می شکستند و چه خدماتی برای بالا بردن فرهنگ جامعه انجام می داند و چه میراثی برای ما باقی گذاردند . تا جوانان برای خواسته های به حق خود از تلاش باز نایستند و با امیدواری بیشتری ، از این ارثیه گرانبهای گذشتگان ، بهره گیرند.

جدای از جهان بینی و گرایش سیاسی مریم فیروز که زنی مارکسیست ، لنینیست و از اعضای رهبری حزب توده ایران بود ، او یکی از قدیمی ترین فمینست های ایران و اولین زن فمینیستی بود که من و برخی از دوستان هم نسلم ، از نزدیک با او ، آشنا شدیم در حالی که درک درستی از فمینیسم نداشتیم ، منابع محدود بود ، دسترسی به همان منابع محدود تر .

بعد از پیروزی انقلاب بود و دوران کوتاه آزادی ! مهاجران سیاسی به وطن باز گشته بودند و ما جوانان که قصه های فراوان از مادران و پدران خود در مورد قهرمانان راه آزادی شنیده بودیم ، مشتاق و بیقرار برای زیارت آنان .

یادم می آید اولین باری که مریم فیروز را دیدم ، چشم به دهانش دوخته بودم تا از حقانیت خود و یارانش دفاع کند و پاسخ سوال های رایج روشنفکرانه ما را بدهد ، ولی او گفت اگر می خواهید به مردم خدمت کنید خودتان را زیاد درگیر این مسائل نکنید . فکر نکنید باید کارهای بزرگ انجام دهید و همه مسائل تاریخی را حل کنید و به نتیجه برسید و تاریخ را بسازید ، هر چند می توانید هر چقدر دلتان می خواهد بخوانید و بحث کنید و تحقیق کنید ولی الان ، مردم ما نیازمند خیلی چیزهای ملموس در زندگی هستند ، وقتی از کار با زنان صحبت کردیم ، گفت : " بروید به زنان آموزش دهید تا با سواد شوند ، به دولت کمک کنید تا سطح آگاهی های زنان افزایش یابد ، بروید با نهضت سواد آموزی همکاری کنید فقط برای باسواد شدن زنان ، بروید در درمانگاه های جنوب شهر رایگان به مردم خدمت کنید بهداشت و درمان را آموزش دهید ، زنان اگر سلامت باشند و باسواد ، خود حق شان را خواهند گرفت . "

این سخنان را ، من ، امروز باور می کنم ولی آنروز در اوج جوانی ، با عطشی که برای خدمت به میهن داشتم ، برایم کافی نبود که فقط به فکر آموزش و خواسته های قابل لمس زنان باشم . هرچند ، ایجاد مهدکودک ها و شورا های زنان کارگر و .... از موفقیت های آن دوران ما بود ، ولی همیشه حواسمان به خواسته های بزرگترمان بود .

هر خواسته طبیعی و زنانه را لیبرالی می خواندیم و حتی ظاهر مریم فیروز با آن گردنبند بدل و ارزان قیمت ، برای من بیگانه بود ، تا اینکه بزرگ شدم ، رشد کردم و جالب اینکه با استفاده از همان رهنمود به میان مردم رفتن مریم خانم ، بزرگ شدم و رشد کردم و امروز می فهمم ، که او چه حقی به گردن جنبش زنان دارد و ما چقدر از او آموختیم بدون اینکه متوجه باشیم .

به نظر من او زنی بسیار شجاع و مبارز بود و زندگی و مبارزه اش ، این موضوع را ثابت می کند .

جدا شدن از همسر اول و بازگشت به خانه پدری بعد از فوت پدر که باعث ازدواج اجباری او شده بود .

پشت کردن به طبقه اش وزندگی اشرافی و انتخاب یک زندگی ساده و با کیفیت .

انتخاب یک جهان بینی و تفکر سیاسی خاص در آن دوران که امروز هم برای جامعه مرد سالارایران عادی نیست .

انتخاب همسر دوم و به گفته دوستانش پیشنهاد ازدواج به مرد مورد علاقه اش و زندگی سرشار از عشق و اعتقاد .

وقف نیروی مادی و معنوی خود به راهی که انتخاب کرده بود .

تحمل دوران مهاجرت و سختی های غربت و دوری از وطنی که عاشقانه آنرا می پرستید .

ارتقاء خود تا رهبری حزبی که بدان اعتقاد داشت و شکستن باورهای مردسالارانه تشکیلاتی .

مطالعه و تحقیق در مورد حقوق زنان علاوه بر مطالعات و تحصیلات آکادمیک

ایجاد تشکیلاتی مخصوص زنان ( تشکیلات دموکراتیک زنان )

انتشار مجله جهان زنان

تحمل 8 سال زندان و شکنجه های جسمی و روحی از هفتاد سالگی

ایستادگی و اعتراض در زندان به عدم رعایت حقوق اش

تحمل حبس خانگی به مدت 17 سال

تحمل داغ عزیزان و...
مریم فیروز، یکی از فیمینست های بسیار شجاع تاریخ جنبش زنان ایران است و نامش هیچگاه فراموش نخواهد شد .

او امروز را به روشنی می دید که هر گاه زنان باسواد و آگاه شوند ، خود حق شان را خواهند گرفت و مطمئنم با همه بیماری و کهنسالی ، صدای رسای جنبش زنان ایران را شنید و از دنیا رفت . و در یکصدمین سالگرد 8 مارس در 12 مارس 2008 چشم از جهان فروبست و پیوند خود را با تاریخ جنبش جهانی زنان مستحکم تر کرد .

شنبه، اسفند ۲۵، ۱۳۸۶

سايت کتابخانه صديقه دولت آبادی


  • هشت مارس 2005، مطابق با 18 اسفند 1383، به یمن سالگرد روز جهانی زن، دو نهال نورس در "مرکز فرهنگی زنان" سر برافراشت، "کتابخانه صدیقه دولت آبادی" و جایزه ای به همین نام برای بهترین اثر در حوزه مطالعات زنان.

    صديقه دولت آبادي از زنان برابري خواه و فعال در جنبش زنان ايران است كه هم زمان با دوران مشروطه نهادهاي ماندگاري را براي زنان ايراني به جا گذاشت. وي در طول 85 سال زندگي افتخارآميز خويش اولين مدرسه دخترانه، اولين نشريه، اولين انجمن و كتابخانه براي زنان را تاسيس كرد.

    مركز فرهنگي زنان كه سال 2000 به عنوان نهادي مردمي و غير دولتي فعاليت خود را در حوزه مسائل زنان با انجام فعاليت هاي فرهنگي، آموزشي، تبليغي و ترويجي آغاز كرده بود حاصل بخشي از تلاش هاي خويش را به عنوان نهادي مستقل در قالب كتابخانه به جنبش زنان عرضه كرد.

    كتابخانه صديقه دولت آبادي با توجه به تخصصي شدن تمامي شاخه هاي دانش بشري و لزوم رده بندي موضوعات گوناگون آن و رونق و شكوفايي مطالعات زنان كه يكي از مهمترين رشته هاي علوم اجتماعي است و نياز محققان و علاقه مندان اين حوزه در دسترسي به منابع، تاسيس شد.

    توجه به رويكرد تكثرگرايي در ايجاد نهادهاي مستقل زنان و نيز پيش گيري از تمركز و محوريت در ساختار نهادهاي مردمي از يك سو و تداخل برنامه هاي مركز فرهنگي زنان و كتابخانه از سوي ديگر، موجب شد كه اين كتابخانه از سال 1385به عنوان نهادي مستقل، با حضور و همكاري برخي از اعضاي مركز و پيوستن اعضا و هيات امناي جديد زير نظر نشر روشنگران به كار خويش ادامه دهد.



مجموعه كتابخانه:

مجموعه كتابخانه شامل كتاب، مجله، مقاله و مواد سمعي و بصري در حوزه ادبيات و مطالعات زنان است. اين مجموعه، آثاري به زبان هاي فارسي، انگليسي، فرانسه، آلماني، عربي و ... را در بر مي گيرد كه در داخل و يا خارج از كشور به چاپ رسيده است.

فعاليت هاي ثابت كتابخانه:

1. انتخاب، سفارش و تهيه منابع كتابخانه اي در حوزه زنان

2. فهرست نويسي و طبقه بندي منابع بر اساس روش "كتابخانه كنگره"

3. تنظيم و طبقه بندي نشريات با استفاده از كاردكس

4. پاسخ گويي به مراجعه كنندگان

5. راهنمايي دانش جويان رشته مطالعات زنان و رشته هاي مرتبط براي تهيه پايان نامه

6. تهيه كپي و اسكن از منابع كمياب براي مراجعه كنندگان

7. امانت كتاب (شامل منابع تك نسخه اي و مرجع نمي شود)

8. اطلاع رساني از طريق سايت كتابخانه

9. راه اندازي و تقويت كتابخانه در شهرستان ها

10. مشاوره به كتابخانه هاي زنان در شهرستان ها

11. ارسال كتاب هاي تكراري كتابخانه به شهرستان ها و تشكل هاي غير دولتي زنان

12. برگزاري كارگاه هاي آموزشي كتابداري مقدماتي در شهرستان ها

13. نمايش فيلم هاي مربوط به زنان

14. مشاوره حقوقي رايگان در حوزه زنان

15. اهداي جايزه صديقه دولت آبادي به كتاب برگزيده سال در حوزه مطالعات و ادبيات زنان

فعاليت هاي جانبي كتابخانه:

1. تقويت كتابخانه زندان زنان اوين ( 1386)

2. برگزاري نمايشگاه نقاشي به نفع زنا ن زنداني (1386)

3. كمك و مشاوره به كتابخانه زنان گرگان (1386)

4. كمك و مشاوره به كتابخانه زنان اصفهان (1385)

5. كمك و مشاوره به كتابخانه بانوي اوز ( 1384- )

6. كمك به راه اندازي كتابخانه زنان بم ( 1383 - )

شرايط عضويت:

استفاده از كتابخانه براي زنان اقشار مختلف در مقابل پرداخت حق عضويت سالانه آزاد است.

ساختار اجرايي كتابخانه:

سياست گذاري و برنامه ريزي كتابخانه زير نظر اعضاي هيات امنا انجام مي شود. برخي از اعضاي هيات امنا كه از مسوولين كميته هاي كاري هستند با هماهنگي نماينده هيات امنا انجام امور را به عهده دارند. تمامي فعاليت هاي كتابخانه به صورت داوطلبانه انجام گرفته و هزينه هاي اداره آن از طريق كمك هاي مردمي تامين مي شود. اسامي افرادي كه از بدو تاسيس كتابخانه تا كنون كمك هاي خويش را اهدا كرده اند هر سال در بروشور جايزه كتاب ذكر مي شود و مجموعه آن نيز در متن يادگار در كتابخانه و نيز سايت آن درج شده است. كتابخانه از هيچ سازمان دولتي و غير دولتي كمك مالي دريافت نمي كند.

ساعت كار كتابخانه:

كتابخانه از شنبه تا چهارشنبه از ساعت 9 تا 6 بعد از ظهر آماده پاسخ گويي به مراجعه كنندگان است.


معرفی و نقد کتاب
معرفی کتابخانه
تندیس صدیقه دولت آبادی



جمعه، اسفند ۲۴، ۱۳۸۶

مریم فیروز، موسس تشکیلات دموکراتیک زنان، درگذشت


مريم فيروز، از اعضای بلندپايه حزب توده ايران و از موسسان تشکیلات دموکراتیک زنان ایران، در سن نود و دو سالگی در تهران درگذشت.

مريم فيروز امروز در گورستان بهشت زهرا در جنوب تهران به خاک سپرده شده و مراسمی برای او برگزار نشده است.

او دختر عبدالحسين ميرزا فرمانفرما، از رجال برجسته اواخر دوره قاجار بود، در اوائل فعاليت حزب کمونيستی توده در زمان رضاشاه پهلوی به عضويت اين حزب در آمد، سالها بعد پس از غيرقانونی اعلام شدن اين حزب و تحت تعقيب قرارگرفتن اعضای آن، با همسرش، نورالدين کيانوری که از اعضای برجسته حزب توده بود به شوروی گريخت و پس از دو سال همراه با ديگر سران حزب در آلمان شرقی ساکن شد.

پس از پيروزی انقلاب ايران در سال ۱۹۷۹، مريم فيروز همراه با همسرش و ديگر سران حزب توده به ايران بازگشت. مریم فیروز پس از بازگشت به ایران از سوی حزب مسئول احیاء و گسترش فعالیت های ”تشکیلات دموکراتیک زنان ایران“ گردید و در این تشکل، به سازماندهی و آشنا کردن زنان با قوانین زن ستیز و راهنمایی آنان برای مبارزه ای کارآ برای احقاق حقوقشان، ایفاء کرد.

در جریان سرکوب گروه های چپگرا پس از انقلاب، در بهمن ۱۳۶۱ (فوريه ۱۹۸۳) حزب توده از طرف حکومت منحل اعلام شد و اعضايش تحت تعقيب قرارگرفتند. در این زمان، مریم فیروز نیز بهمراه همسرش بازداشت شد و تا سال 1369 در زندان به سر برد. پس از آن در خانه ای که زیر نظر نیروهای امنیتی بود به همراه همسرش تا زمان مرگ تحت نظر بود.

خانم فيروز که در ده سال گذشته به بيماری آلزايمر مبتلا بود، يک ماه پيش زمين خورد و دچار شکستگی استخوان پا شد و تا بعدازظهر ديروز که در منزل مسکونی اش از دنيا رفت، زمينگير بود.

منبع: مدرسه فمينيستی

سه‌شنبه، اسفند ۲۱، ۱۳۸۶

گلی که در آسفالت روييد


مهرانگيز کار

من گلی هستم که در آسفالت روييده‌ام.
من را آزاد کنيد.
من جرعه‌ای آب روان هستم
که در فنجان سنگی حبس ‏شده‌ام.
من را به اقيانوس بازگردانيد!


اين ترانه را خواننده سوئدي در مراسم اهداي جايزه اولاف پالمه به پروين اردلان، غروب ششم مارس 2008 ‏ميلادي در شهر استکهلم مي خواند که زن خوش صدايي بود و مردي با نغمه پرشور ساز او را همراهي مي کرد. ‏گوشه اي نشسته بودم و به گل هايي که در آسفالت مي رويند مي انديشيدم.‏

اينک گلي که در آسفالت روييده و برجسته ترين نويسندگان و هنرمندان سوئدي به افتخارش گردهم آمده اند در ‏جمع ما نيست. دولت متبوع به اواجازه خروج نداده و گمان کرده با خروج پروين از کشور امنيت ملي به شدت مي ‏لرزد. پروين ديگر تنها نيست. به جهان تعلق دارد. به جهاني که پر است از گل هاي در آسفالت روييده و تنها مانده. ‏پروين در اين جهان ديگر تنها نيست. مي تواند به همه گل هايي که در آسفالت روييده اند خود را پيوند بزند. به آن ‏گل هاي زيباي افغان که نه در مکتب خانه ها امنيت دارند، نه حتي در پارلمان افغانستان. به آن گل هاي زيباي ‏عراقي که بيش از پيش محيط را براي رويش و زايش نامطلوب مي بينند. به همه گل هاي زيبا و تنها مانده در ‏کشورهايي که اسلام را بهانه کرده اند براي کنترل زنان. ‏

اما گل ها در محاصره عقايد من در آوردي دارند يکي يکي از بستر سخت و سنگين آسفالت ها سر برمي کشند. ‏ريشه ها به آسفالت چسبيده است. بسيار تلاش بايد تا اين گل ها را بي آن که ريشه کن بشوند از آسفالت جدا کنند. ‏کاري است بس دشوار. بس ظريف. بس خطرناک... اما شدني است! ‏

نگاه کنيد به سرنوشت زنان ايراني بعد از پيروزي انقلاب اسلامي. نگاه کنيد به درجه بالاي مشارکت آن ها در ‏انقلاب و نگاه کنيد به جمعيت بزرگ زنان قرباني که به بهانه رويارويي با انقلاب دستگير شدند و چندي بعد ‏خانواده ها پاره کاغذ مچاله شده اي دريافت داشتند که روي آن فقط يک نام ديده مي شد و يک شماره قبر.‏

آن گل ها که تصور کردند دوران بالندگي است از خاک انقلاب ايران که به نظر مي رسيد براي رشد و شکوفايي ‏مساعد شده روييدند و هنوز بارور نشده به خاک افتادند. خاک را آسفالت کردند تا خاطره ها براي هميشه مدفون ‏بشود. اما نشد که نشد. ‏

به جنگ ايران و عراق رسيديم که مدت هشت سال به بهانه جنگ زبان ها بسته شد. وصيت نامه ديکته شده شهدا ‏وارد عرصه مبارزه با زنان شد. به هر جوان مخلص و مومن و ايران دوست که به جنگ رفت، پا روي مين نهاد ‏و جان سپرد تا اشغال گر را از جغرافياي ايران بيرون کند تهمت بستند که او رفته بود تا براي زنان ايراني پيام ‏حجاب بفرستد. دشنام بر آنان باد که به جوانان شجاع ايراني افترا بستند وبه آن ها تا حد انسان هايي با آرزوهاي ‏کوچک تنزل مقام دادند. شرم بر آنان باد که خون با ارزش جوانان ايراني را به درستي ارج ننهادند، آن ها را ‏طعمه تبليغات مورد علاقه خود کردند و نگذاشتند در دل تک تک ايرانيان جايگاه رفيعشان را پيدا کنند. بساط ‏تبليغات را طوري چيدند که گويي آن جوانان برومند رو در روي زنان زحمتکش، خوش فکر و تحصيل کرده ‏ايراني قرار گرفته اند. کوتاه سخن خواستند مردم را از يکديگر جدا کنند. در جمعيت ايراني تفرقه بيافکنند و به ‏جامعه بباورانند که جوانان جان نثار ايراني خصم زنان تواناي ايراني بوده اند.‏

روزگار چرخيد و چرخيد. نسل ها عوض شدند. نسل هايي پا به هستي نهادند که نه انقلاب ديده اند و نه جنگ. ‏زناني از اين سلسله پا به ميدان گذاشتند. هنوز نمي توان گفت تعدادشان متناسب است با اندوه زن بودن در آن ‏سرزمين کهن. هرچند کميت حضور زنان معترض و حاضر در صحنه مبارزه هنوز ناکافي است، ولي بر کيفيت ‏حضورشان مي توان اميد بست زيرا که در آسفالت روييده اند، نه در خاک مطلوب و مناسب. دست ها و بولدزرها ‏ديگربار به کار آمده است تا گل ها را ريشه کن کنند. نسل هاي جوان ايران را به روزگار نسل هاي پير انقلاب ‏بنشانند. در يک کلام مي خواهند آرزوهاي انساني را در دل بکشند. مي خواهند نگذارند نسل هاي جوان نقش ‏زيباي هستي خود را در وبلاگ هايي که آينه وجودشان شده است به تماشا بگذارند. اما روزگار ديگري است. گل ‏ها نيز ياد گرفته اند تا در آسفالت برويند و سفت و سخت به ريشه اي که درون خاک دارند بچسبند. آن جرعه هاي ‏آب روان که در فنجان خوش نشينان حکومتي حبس شده اند اراده کرده اند خود را به اقيانوس برسانند. خواننده ‏سوئدي از همين اراده سخن مي گويد و پياپي تکرار مي کند: ‏

من گلي هستم که در آسفالت روييده ام
من را آزاد کنيد ‏
من جرعه اي آب روان هستم که از اقيانوس دور مانده ام ‏
من را به اقيانوس بازگردانيد

خواننده سوئدي با شور و حال مي خواند. شايد آسفالت را مي شناسد و مي داند چه اندازه سخت است و مانند هر ‏زني در جهان مي داند از ميان آسفالت سر برکشيدن چه اندازه دشوار است. اما شايد خواننده سوئدي اين را ديگر ‏نمي داند که بازجويي پس دادن به مرداني که حرمت آغوش همسران و وجود هستي بخش مادرانشان را نگاه نمي ‏دارند چه اندازه سخت تر است. ‏

الاف پالمه و ديگر قربانيان خشونت ورزي در جهان تلاش ورزيده اند به سادگي يک گل زيستن را در جهان ‏آموزش بدهند و حکومت ها را متقاعد کنند تا براي شکوفا شدن گل ها چاره اي بيانديشند و نه براي ريشه کني گل ‏ها. ‏

پروين اردلان و همه گل هايي که در سراسر جهان در آسفالت مي رويند چاره اي ندارند جز آن که با خواننده ‏سوئدي که با اميد و انرژي مي سرايد، هم نوا بشوند. ‏
منبع: روز آنلاين

شنبه، اسفند ۱۸، ۱۳۸۶

اهدای جایزه اولاف پالمه به خواهر پروین اردلان


عصر روز پنجشنبه مراسم اهدای جایزه سال ۲۰۰۷ اولاف پالمه به پروین اردلان، از فعالان حقوق زنان در ایران، در استکهلم برگزار شد.

این مراسم با سخنان پیر شوری، سخنگوی بنیاد اولاف پالمه و سفیر سابق سوئد در سازمان ملل افتتاح شد. او در سخنان خود با ارائه گزارشی از فعالیت های جنبش زنان ایران با اشاره به این که یکی از نشانه های بارز سرکوب جنبش زنان در ایران، توقیف مجله زنان از سوی دولت است، گفت: "در ایران زنان برای رسیدن به حقوق برابر در شرایط بسیار دشواری مبارزه می کنند."
پروین اردلان، یکی از پایه گذاران مرکز فرهنگی زنان و از اعضای اولیه کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان در ایران است. او روز دوشنبه سیزده اسفند، هنگام خروج از کشور برای دریافت جایزه اولاف پالمه با ممانعت ماموران فرودگاه روبرو شد و به او اجازه پرواز داده نشد. به همین دلیل در در مراسم اهدای جایزه سال ۲۰۰۷ اولاف پالمه، توسط لیسبت پالمه، همسر اولاف پالمه، نخست وزیر سابق سوئد که در سال ۱98۶ ترور شده، لوح تقدیر را به شیرین اردلان، خواهر پروین اردلان، اهدا کرد.

خانم پالمه پیش از اهدای لوح تقدیر، با قدردانی از پروین اردلان گفت: "تو زندگی ات را در راه برابری حقوقی زنان گذاشته ای. مبارزه ای دشوار برای رسیدن به حقوق برابر که اهمیت ویژه ای در جهان امروز دارد."

در این مراسم، که چند تن از نمایندگان مجلس سوئد از جمله مونا سالین (رهبر حزب سوسیال دموکرات) و جمعی از پژوهشگران و فمینیست های سوئدی و ایرانی شرکت داشتند، پروین اردلان در یک پیام ویدئویی به شرح بازداشت ده ها تن از فعالان کمپین یک میلیون امضا پرداخت و گفت: "این جایزه به اعتبار شخصی به من داده شده که عدالتخواهی شیوه زندگی اش بود و هزینه این عدالتخواهی و صلح و دوستی را با جانش پرداخت. آگاه هستم که حال مسئولیت بزرگتری بر دوش دارم و باور دارم که اهدای این جایزه به من نه تنها به معنای ارج گذاشتن به تلاش های فردی زنان ایران بلکه به معنای ارج گذاری به جنبش های جمعی و دیگر جنبش های اجتماعی ایران است."

وی با تاکید بر این که "در ایران، زن بودن و ندای حق طلبی سر دادن یعنی محرومیت و مبارزه مداوم"، مسالمت آمیز بودن این فعالیت را امری ضروری دانست و افزود: "اکنون یک سال و نیم است که از آغاز به کار کمپین یک میلیون امضا می گذرد. ما اگرچه نتوانستیم به تغییر قوانین دست یابیم اما توانسته ایم با گسترش آگاهی، ایجاد بحث و گفت و گوهای خلاق و دموکراتیک، گفتمان برابری حقوقی را در لایه های مختلف جامعه و حتی در نهادهای رسمی قدرت مطرح کنیم و آنها را به واکنش و پاسخ وابداریم و از این طریق به شیوه ای به دموکراتیزه کردن جامعه مدنی بپردازیم."

در ادامه پیام پروین اردلان آمده بود: "فعالیت های مجدانه افراد و نهادهای حقوق بشری و فمینیستی و نیز رسانه های خبری در پیگیری وضعیت فعالان جنبش زنان در ایران بسیار ستودنی است. اگر ما زنان ایران به درافکندن طرحی برای بیان خواسته ها و اولویت هایمان قادر شده ایم، این خواسته ها با تلاش فعالان جنبش ها و نهادهای حقوق بشری در سراسر دنیا دنبال شده و هرچه بیشتر بازتاب یافته است."

در میزگردی که بعد از پخش پیام خانم اردلان برگزار شد، فتانه فراهانی، پژوهشگر مسائل زنان، توضیح داد که چگونه جنبش زنان برای رسیدن به حقوق برابر و از بین بردن حق هایی چون حق چند همسری مردان در ایران، از سوی مسئولان جمهوری اسلامی تهدیدی علیه امنیت ملی قلمداد می شود.

آرنه روت روزنامه نگار نیز در سخنان خود با اشاره به این که مردم جهان در حال حاضر به اتفاق هایی که در ایران میافتد آگاه هستند اظهار تعجب کرد که "در غرب از مبارزه زنان در ایران علیه آپارتاید جنسیتی مطلع می شویم، اما برای توسعه دمکراسی در آنجا هیچ کاری انجام نمی دهیم. چرا؟"
بیته هامارگرن، روزنامه نگار سوئدی متخصص در خاورمیانه نیز گفت: "پلیسی بودن رابطه بین ایران و آمریکا باعث شده که روشنفکران ایران و فعالان جنبش زنان که در ارتباط با غرب هستند مدام در مظان اتهام جاسوسی از سوی دولت ایران قرار بگیرند. این مشکلی است که باید فکری برای آن کرد."

آنیتا کلوم، منشی اول سازمان عفو بین الملل و عضو هیات مرکزی بنیاد اولاف پالمه، نیز حقوق برابر زنان را یکی از مهم ترین خواسته های حقوق بشری در جهان دانست.

شب پیش از این برنامه کارل بیلت، وزیر خارجه سوئد، با انتشار یک بیانیه رسمی، جلوگیری از سفر پروین اردلان فعال جنبش زنان در ایران به استکهلم را مورد انتقاد قرار داد. او در بخشی از این بیانیه نوشته است: "من تلاش های پروین اردلان برای پیشبرد حقوق بشر در ایران را تحسین می کنم. تلاش های خانم اردلان و همکاران او دارای ارزشی ویژه برای وضعیت زنان در ایران است. متاسفانه این نمونه دیگری از به وخامت گرائیدن وضعیت حقوق بشر در ایران است."

جایزه سال ۲۰۰۷ بنیاد اولاف پالمه ماه پیش به خانم پروین اردلان اهدا شد. در بیانیه مطبوعاتی بنیاد پالمه، از پروین اردلان بعنوان یکی از چهره های شاخص جنبش زنان یاد شده و از تلاش او در زمینه تبدیل خواست برابری حقوقی زنان و مردان به یک هسته مرکزی مبارزه برای دموکراسی در ایران تقدیر شده استد.

پروین اردلان، متولد سال ۱۳۴۵ و فارغ التحصیل رشته روزنامه نگاری در مقطع لیسانس و رشته مطالعات زنان در مقطع فوق لیسانس است. او سال گذشته همراه با سی و دو تن دیگر از فعالان حقوق زنان در پی تجمعی مسالمت آمیز در روز یکشنبه ۱۳ اسفند در برابر دادگاه انقلاب و در اعتراض به "برخوردهای امنیتی با فعالیت های مدنی" برای مدتی بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل و به سه سال زندان محکوم شد. اتهام وی از سوی منابع رسمی جمهوری اسلامی ایران، اقدام علیه امنیت ملی عنوان شد.

او پیش از این، در نشریات مختلفی فعالیت کرده است. از جمله سردبیر نشریه اینترنتی "تریبون فمینیستی ایران" و عضو تحریریه مجله اینترنتی "زنستان" بوده است.

پروین اردلان، علاوه بر روزنامه نگاری در زمینه تالیف و تدوین کتاب نیز فعالیت کرده است. در این زمینه می‌توان به کتاب "سناتور" اشاره کرد که با مشارکت نوشین احمدی خراسانی در سال ۱۳۸۲ منتشر شده است و به فعالیت های مهرانگیز منوچهریان در زمینه مبارزات حقوقی زنان در ایران می پردازد.

منبع خبر: بی‌بی‌سی

جمعه، اسفند ۱۷، ۱۳۸۶

با دريافت اين جايزه، در معرض فشارهای بيش‌تری قرار خواهم گرفت!

نوار ويدئويی سخنرانی خانم پروين اردلان


خانم‌ها و آقایان! سلام

بسیار خشنودم و سرافراز که از سوی نهاد معتبر و مستقل بنیاد اولاف پالمه کاندیدای دریافت این جایزه شده ام. این جایزه به اعتبار شخصيتی به من اهدا شده که عدالت خواهی شیوه زندگی اش بود و هزینه این عدالت خواهی وصلح و دوستی را با جانش پرداخت .از این رو به خوبی آگاهم که حال مسئولیت بزرگتری بر دوش دارم. باور دارم که اهدای این جایزه به من نه تنها به معنای ارج گذاشتن به تلاش‌های فردی زنان ايران بل خاصه ارج گذاری به فعالیت‌های جمعی و حق طلبانه جنبش زنان و دیگر جنبش‌های اجتماعی در ایران است. اين جایزه به خوبی نشان می‌دهد که کوشش‌های حق طلبانه زنان و مردان آزادی خواه و برابری طلب ایران با همه فرازو فرودها و همه بن بست‌ها و سنگلاخ‌های زن ستیزانه‌ای که برابر آن قد بر افراخته و می‌افرازد تاثیرگذار بوده . آری ! امروز صدای حق طلبی ما به گوش همه جهان رسیده است. در ضمن به خوبی واقفم که با دریافت این جایزه در معرض فشارها و اتهامات بیشتری قرار خواهم گرفت. این جایزه را به همه زنان ايران ،مادرم، مادران فرزندان دربند، و ديگر مادران سرزمینم تقدیم می‌کنم که چگونه رنج کشیدن و در عین حال مقاومت در برابر تبعیض را به ما آموختند، تا چگونه اعتراض کردن را به فرزندانمان و نسل‌هایی که در پی می‌آیند بیاموزیم.

آرزو داشتم در این روز بزرگ که مصادف است با صدمین سالگرد روز جهانی زن و یادآور مبارزات حق طلبانه زنان در سراسر دنیا، در میان شما باشم . اما در آخرین لحظات قبل از پرواز سوی دادستانی ایران ممنوع الخروج و از این دیدار محروم شدم. این اتفاق اما چندان غریب نیست چرا که در دیار من، زن بودن و ندای حق طلبی سر دادن یعنی محرومیت و مبارزه‌ای مداوم. افتخار می‌کنم که زنی سکولار و متعلق به جنبشی فمینیستی هستم که پیشینه 100 سال مبارزه ومقاومت برای احقاق حقوق زنان را دارد. بیش از صد سال است که ما نیز هم چون بسياری خواهرانمان در سراسر دنیا برای دستیابی به بدیهی ترین حقوق خود چون حق انتخاب در زندگی فردی و اجتماعی و از جمله حق انتخاب پوشش تلاش کرده ایم. اما هر بار قربانی سیاست دولت‌های ایدئولوژیک شده ایم. به ویژه طی سه دهه پس از انقلاب "اسلامی" بسیاری از دستاوردهای زنان پیشکسوت ما قربانی این سیاست‌ها شد : قوانینی چون قانون حمايت خانواده لغو شد و آزادی در انتخاب پوشش به اجبار در نوع پوشش تبدیل شد و به قالب قانون در آمد.

اکنون بیش از سه دهه است که برای کسب حق طلاق و برابری در ازدواج تلاش کرده ایم، گفته ایم داشتن این حق برای مرد که بیش از یک زن داشته باشد تحقیر مضاعف زن است، اما این قانون مردانه همچنان به قوت خود باقی مانده است. سال‌هاست که می‌گوییم چرا هنگام بروز یک حادثه و یا تصادف زن بودن و مرد بودن در تعیین میزان خسارت موثر است و دیه زن نصف دیه مرد است؟ می‌پرسیم چرا در قوانین ما «مرد بودن» معيار واحد انسانی به شمار می‌آید و سهم ما زنان نسبت به این واحد، یک دوم و در مواردی حتی کمتر نیز است.

می گوییم در جامعه ما درصد بالای تحصیل زنان و تلاش روزمره آنان برای حضور در حوزه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی گواهی می‌دهد فرهنگ بسی پيش تر از قانون است و نشان می‌دهد که نمی‌توان همچنان در قانون عقب تر از فرهنگ ماند. می‌پرسیم اگر ایران به کنوانسیون بین المللی مدنی و سیاسی و کنوانسیون‌های بین المللی اقتصادی و اجتماعی پیوسته و پس می‌باید متعهد به اجرای آنها باشد، پس چرا متعهد نیست؟ می‌پرسیم اگر طبق این کنوانسیون‌ها هر نوع تبعیض از جمله تبعیض بر اساس جنسیت ممنوع است چرا قوانین ما چنین تعهداتی را در بر ندارند ، مثلا چرا برای پذیرش زنان در دانشگاه سهمیه جنسیتی قائل می‌شوند؟

سال‌هاست از بالابردن سن کیفری در قانون می‌گوییم اما همچنان با کودکان دختر و پسربالای 9 سال و 15 سال که مرتکب جرم وخطا می‌شوند مانند بزرگسال رفتار می‌شود و تنها تخفيف قائل شده اين است که اجرای حکم اعدام محکوم شدگاه به 18 سالگی موکول می‌شود . ما در عین ابراز مخالفت با اعدام می‌پرسیم چرا به اعدام «کودکان بزرگسال شده» پایان نمی‌دهید؟

سال‌هاست بسیاری زنان ایرانی در جامعه ما به خاطر ازدواج با مردان افغانی یا عراقی با دشواری فراوان رو به رو هستند چون بر اساس قانون ،تابعیت مادر ایرانی، فرزند او را تبعه ایران نمی‌کند و ما می‌پرسیم چرا؟

سال‌هاست ، در جامعه‌ای که قانون آن به دفاع از سنت‌های زن ستیز بر می‌آید، از پایان دادن به خشونت‌های ناموسی و سنگسار می‌گوییم اما همچنان قتلهای ناموسی و سنگسار قربانی می‌گیرد . حال دیگر اين جنايات جزو فرهنگ و سنت آن جامعه نیست بلکه نمودار خشونتی است که زیر سایه قانون هر روز پروارتر و قدرتمندترنیز می‌شود.

هم اکنون دختران و پسران بسیاری در خیابان‌ها و میادین شهر، به خاطر نوع پوشش شان توسط ماموران پلیس تحت عنوان طرح امنیت اجتماعی مورد بازداشت و توبیخ قرار می‌گیرند .

جنبش‌های اجتماعی درایران از جمله جنبش‌های دانشجویی و کارگری و معلمان با طرح خواسته‌های آزادی خواهانه وعدالت طلبانه خود صداهای گوناگون مدنی در جامعه ما هستند. اما در حال حاضر بسیار از فعالان این جنبش‌ها در زندان بسر می‌برند و جلوگيری از ارتباط گسترده بین این جنبش‌ها بایکدیگر و سرکوب آنها رو به افزونی است .

ما فعالان جنبش زنان به روش‌های گوناگون مدنی، نقش و تاثیر قوانین تبعیض آمیزرا در زندگی مان نشان می‌دهیم . با نقد و اعتراض به قوانین خشونت آمیز، خواهان تغییر آنها می‌شویم. در برابر این اعتراض از سوی حاکمیت محکوم به اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام می‌شویم. اما هیچ وقت به این پرسش پاسخی داده نمی‌شود که اگر ما فعالان مدنی و فعالان جنبش زنان یا شهروندان این جامعه برهم زننده امنیت ملی یا امنیت اجتماعی هستیم ، مدعیان حفظ امنیت مدنی جامعه چه کسانی هستند؟

با همه فشارها، تلاش کرده ایم برای تحقق خواسته‌های حقوق بشر ی وانسانی خود عمل کنیم. کوشیده ایم با بررسی تجربه گذشتگان و تقویت حافظه تاریخی مان،با بهره گیری از تجربیات مبارزاتی فمینیست‌های پپشکسوت مان در ایران و درجهان،با درس گيری از دستاوردها و شکست‌های آنها، با آموختن از تلاش‌های تئوریک و آگاهی بخش آنها در خارج از کشور وتبعید و به مدد تجربه عملی روزمره مان، نه تنها بر غنای نظریمان بیافزاییم که ظرفيت مان را نيز در شنیدن صداها و دريافت دیدگاه‌های متفاوت و متنوع افزون کنيم. بدين سان کوشيده ايم روش‌های مبتکرانه را در گشایش عرصه برای مبارزات حق طلبانه زنان و تغییر موقعیت نابرابر آنان در قانون به کار بندیم.

یکی از این تمهیدات بهره گیری از تجربیات خواهرانمان در کشورهای منطقه و تبادل اطلاعات و و انتقال این تجربیات به یکدیگر است. این امر قدرت جنبش زنان در سطح منطقه و فراتر از آن در سطح جهانی افزون می‌کند و جنبش‌های زنان در داخل کشورها را زير چتر حمایتی شبکه‌های جهانی زنان قرار می‌دهد و به رشد آنان مدد می‌رساند. کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز یکی از روش‌های خلاق جنبش زنان در ایران است که با الهام از فعالیت خواهرانمان درمراکش پی گرفته شده است. حرکتی را که آنان با حمایت دولت شان برای تغییر قوانین به ثمر رساندند ما از پایین و از طریق جمع آوری امضا و با اتکا به گفت و گوی "چهره به چهره" با زنان و مردان برای عمومی کردن مطالبات حقوقی مان پیش گرفته ایم تا با ارائه امضاها به نهاد‌های قانونگذاری و طرح خواسته یک میلیون نفر مبارزه برای تغییر قوانین تبعيض آميز جنسيتی را گسترش دهیم.

اکنون پس از یک سال و نیم، که آغاز به کار این جنبش می‌گذرد گرچه نتوانسته ایم به تغيير اين قوانين دست يابيم اما توانسته ایم با گسترش آگاهی، ایجاد بحث و کاربست شیوه گفتگو‌های خلاق و دمکراتیک ، گفتمان برابری حقوقی را در لایه‌های مختلف جامعه و حتی در سطح نهادهای رسمی قدرت مطرح کنيم و آنها را به واکنش یا پاسخ وابداریم . در این فرایند کوشيده ايم به دمکراتیزه کردن جامعه مدنی بپردازیم زیرا بر این باوریم که توجه به حقوق زنان پیش شرط دموکراسی است و نمی‌توان به بهانه حاشیه‌ای بودن مسائل زنان در مبارزه برای دمکراسی خواهی حقوق آنان را قربانی کرد . به اعتقاد ما مسیر دموکراسی خواهی از احقاق حقوق زنان می‌گذرد.

اکنون در عرصه جهان، بسیاری ، کمپین یک میلیون امضا را با خواسته‌های مشخص و عينی اش، با روش مسالمت آمیزش یعنی جمع آوری امضا، با هزینه پردازی کنشگران و وکلای مدافع اش که به رایگان وکالت این این فعالان را برعهده می‌گیرند می‌شناسند. تا کنون بیش از 50 نفر از فعالان کمپین شامل زنان و مردان برابری خواه در تهران و شهرستان‌ها که غالبا متعلق به نسل جوان ما هستند حین جمع آوری امضا در فضای عمومی نظير مترو و پارک و دیگر مکان‌های تجمعات زنان یا هنگام برگزاری کارگاه‌های آموزش حقوق زن و یا فعالیت نوشتاری در وب سایت این کمپین ( تغییر برای برابری )بازداشت ، یا دادگاهی و یا تهدید به بازداشت شده‌اند . هم اکنون دو نفر از فعالان حقوق زن همچنان در زندان بسر می‌برند.

در دل همین حرکت، مادران اعضای کمپین نیز فعال شده اندتا با حمایت از فرزندان بازداشت شده خود و پی گیری وضعیت و خواسته‌های آنها در این مقاومت مدنی حامی و همراه شان باشند. ورود مادرها ، پدرها و ديگر افرادخانواده به جنبش‌های برابر ی خواهانه و صلح جویانه شعاع این حرکات را گسترده تر کرده و ارتباط بین جنبش‌ها ی متفاوت را افزایش داده است. اکنون بسیاری از فعالان جنبش‌های دانشجویی و کارگری همچنان در زندان هستند و خانواده‌های آنان اعضای فعال این جنبش‌ها محسوب می‌شوند.

امروز آوازه کمپین " تغيير برای برابری" نه تنها با کوشش کنشگران آن در داخل که به مدد حامیان این کمپین و شبکه‌های جهانی فمينيست‌ها و مدافعان ايرانی حقوق بشر و نيز فعالان غير ايرانی،مرز‌های جغرافیایی را پیموده است. فعالیت‌های مجدانه افراد و سازمان‌ها ونها دهای حقوق بشری و فمينيستی و نيز رسانه‌های خبری در پی گیری وضعیت فعالان جنبش زنان در ایران و انعکاس خواسته‌ها و تلاش آنها در محافل بین المللی ستودنی است . به راستی می‌توان گفت که اگر ما زنان ايران با تکيه به واقعیت‌های عینی و ملموس سیاسی و اجتماعی جامعه مان به در افکندن طرحی برای بيان اولویت‌ها و خواسته‌هایمان قادر شده ايم ، این خواسته‌ها با تلاش فعالان جنبش‌هاو نهادهای حقوق بشری در سراسر دنیا دنبال شده و هر چه بيشتر بازتاب يافته . درواقع تداوم جنبش ما در گرو کوشش جمعی حق طلبان داخلی و بین المللی بوده و هست .

جنبش برابری خواهانه در ایران ، امرو ز به یمن اين ارتباط و اين مشارکت فعالانه تداوم دارد و هم این هر روز به ما قدرتی افزون تر می‌دهد. و البته مخالفت نیروهای زن ستیرو عدالت ستیز را نیز در تقابل با ما گسترده تر می‌کند. اما جه باک ! فعالیت مسالمت آمیزی که به آن ایمان داریم مقاومت مدنی مان را افزایش داده است . و اين واقعيت مداوما به ما نیرو می‌بخشد : نيروئی که در زندگی روزمره ما جاری ست ، زاياست و خلاق است و شور آفرین است و قدرت بخش . و به جان پاسش می‌داریم .

متشکرم.

نگاه کنید:پیام پروین اردلان

دوشنبه، اسفند ۱۳، ۱۳۸۶

پروين اردلان ممنوع‌الخروج شد!


پروين اردلان ، هنگام خروج از كشور براي شركت در مراسم اهداي جايزه اولاف پالمه ممنوع الخروج شد

دو شنبه13 اسفند 1386


تغيير براي برابري : پروين اردلان كه بامداد امروز ، براي شركت در مراسم اهداي جايزه اولاف پالمه ، عازم استكهلم بود ، پس از انجام تشريفات قانوني خروج از كشور و سوار شدن به هواپيما ، با حكم دادستاني از هواپيما پياده شد و پس از آن نيز گذرنامه وي ضبط شد .
وي در گفتگو با تغيير براي برابري گفت : من نه ممنوع الخروج بودم و نه هنگام كنترل گذرنامه در اين زمينه صحبتي با من شد ، اما بعد از آن كه سوار هواپيما شدم ، اسمم از بلندگوي هواپيما اعلام شد و با آمدن ماموران فرودگاه ، به كادر پرواز اير فرانس گفته شد كه من ممنوع الخروج هستم و نمي توانم از ايران خارج شوم . وي اضافه كرد ، پس از ضبط گذرنامه ، به من برگه اي داده شد كه طبق آن بايد طي روزهاي آينده ،براي رسيدگي به وضعيت ممنوع الخروجي ام به اداره كل امور گذرنامه نهاد رياست جمهوري مراجعه كنم .

بنياد مستقل و غير دولتي اولاف پالمه ، قرار بود در تاريخ 6 مارس جايزه سال 2007 خود را به پاس تلاشهاي برابري خواهانه در جنبش زنان به پروين اردلان اهدا كند.