زن و زندان

مطالب شماره بيست و سه زنستان:

زندان اوین، بند نسوان در نمایی نزدیک/ ناهید کشاورز

ساکنین بند نسوان اوین؛ زنانی که هیچ از قانون نمی دانند/مریم حسین خواه

زندان اوین، بند زنان، یک اتاق، یک صندلی در گفتگو با مهوش شیخ الاسلامی/ گفتگو: فرناز سیفی

یازده کودک در بند تنبیهی زندان اوین ؟! /محبوبه حسین زاده

بازداشتگاه وزرا: جایی که زنان در جستجوی آزادی به آن می‌رسند/ زینب پیغمبرزداه

بهداشت و سلامت در زندان زنان؛ آنچه هست، آنچه باید باشد/نسیم سرابندی

زندان زنان، سال 1365؛ به روایت زنی 19 ساله/عفت ماهباز

تعهدات قانوني دولت در برابر زندانيان/زهرا صادقی

زنان در زندان های ایالات متحده آمریکا/ترجمه: مرجان نمازی

وضعیت اسفبار مراقبتهای پزشکی زندانیان زن در آمریکا/ مترجم : زهرا ملکی


«زن بودن» در زندانهای دهه ٦٠
منیره برادران

این مقاله تاملی است بر «زن بودن» در زندانهای ایران در دهه ٦٠ خورشیدی. این دوره را انتخاب کرده ام چرا که تجربه نه سال زندان در آن دوره امکان این بررسی را به من می دهد. دوم اینکه در بررسی موضوع زندان و زن و اصولا در هر تحقیق دیگری پیرامون زندان، این دوره اهمیت ویژه ای دارد. در این دوره بخش قابل توجهی از زندانیان سیاسی و عقیدتی را که تعدادشان سر به فلک کشیده بود، زنان تشکیل می دادند. این اولین بار نبود که زنان به دلیل مخالفت و مبارزه سیاسی زندانی می شدند. راضیه ابراهیم زاده زندانی سیاسی اواخر دهه ٢٠ و اوائل دهه ٣٠ خورشیدی در خاطرات خود از زنان دیگری هم که در آن زمان به دلایل سیاسی زندانی بودند، یاد می کند. در ده ٥٠ بر تعداد زندانیان زن افزوده شد تا جائیکه دست اندکاران زندان ناچار شدند بندهای جداگانه به آنها اختصاص دهند.



زنان زیر سایه قدرت و قانون (1)
نوشین احمدی خراسانی
غفلت و بي‎توجهي برخی روشنفکران و احزاب سیاسی نسبت به اصلاح ساختار قوانين در حالي صورت مي‎گيرد كه نظام حقوقي هر كشور، تبيين‎كننده‎ي رابطه‎ي دولت با شهروندان آن كشور ــ در همه‎ي وجوه اقتصادي، سياسي و اجتماعي ــ است. در عين حال كه عامل تعيين‎كننده‎ي تسهيل يا تخريب هر گونه اصلاح و گشايش در ساختار اقتصادي و سياسي نيز هست.
كم‎بها دادن به مبارزه براي اصلاح قوانين، ممكن است بدين سبب باشد كه بي‎ثباتي دايم و سياسي شدن تمام فعاليت‎هاي اجتماعي و فرهنگي در ايران، اساسا فرصت انجام پژوهش‎هاي گسترده درباره‎ي تاثير ساختار حقوقي بر زندگي روزمره‎ مردم را از پژوهش‎گران ايراني سلب كرده و هرچند در مورد اصلاح ساختار موجود و رفع مشكلات قانوني،‌ بحث‎هاي مفيدي مطرح شده اما عملكرد چندوجهي آن در ايجاد يك ” نظم اجتماعي ويژه“ ، هنوز آن‎چنان كه بايد و شايد طرح نشده است.